O mnie

Specjalnie dla Was postanowiłam stworzyć bloga w którym będę mogła pomóc Wam w wychowaniu, szkoleniu i wybraniu odpowiedniego szczeniaka. Od zawsze mam świetny kontakt z psami i nie trafiłam jeszcze na takiego, który byłby bardziej uparty niż ja, dzięki temu odpowiednie wychowanie szczeniaka wcale nie jest dla mnie filozofią. W kategorii "Rasy psów" opisałam krótko, ale dość dokładnie potrzeby i charakter psów a także potrzeby pielęgnacyjne by ułatwić przyszłym właścicielom ten ważny wybór i dopasować go do Waszych stylów życia. Z upływem czasu będę powiększać bazę ras.

Vanessa Misae

Beagle

Po raz pierwszy nazwa tych psów pojawiła się w 1475 roku. W XVI wieku na polowaniach beagle towarzyszył angielskim królom.

Rasa tych psów jest idealna dla myśliwego. Ma doskonały węch, głosi zwierzynę, płoszy ją, a dodatkowo umie pracować przy sfarbowanym tropie.

Beagle są wspaniałymi psami rodzinnymi. Mają wyjątkowy charakter, a do tego są łagodne, wesołe, inteligentne, sprytne i trochę uparte. Bardzo tolerancyjne w stosunku do innych zwierząt i do dzieci, nawet w momencie dość bolesnych pieszczot wychowanków nie wykazują żadnych oznak agresji.

Pełne optymizmu, uwielbiają swoich właścicieli i szybko się zaprzyjaźniają.

Beagle należą do jednych z najgłośniej szczekających i wyjących psów. Psy tej rasy mają wyjątkowe struny głosowe, które wibrują pod wpływem powietrza i wydają 3 odmienne rodzaje szczeknięcia.

1)      Kiedy pies czegoś chcę czy jest zaniepokojony zwyczajnie szczeka.
2)      Kiedy jest na polowaniu i złapie trop wydaje charakterystyczny dźwięk podobny do ujadania.
3)      Kiedy pies jest znudzony bądź smutny zaczyna wyć, może to również objawiać się dla towarzystwa.

Beagle trzeba zawsze pilnować. Muszą być trzymane za ogrodzeniem, albo na smyczy. Nigdy nie pozwalajmy temu psu samemu się włóczyć, wystarczy, że poczuje jakiś zapach i ślad po nim zaginie.

ŚRODOWISKO:

Beagle nie nadają się do mieszkania w blokach. Są zbyt głośne i nie można ich zostawiać tam samych.

SZKOLENIE:

Beagle wymagają konsekwentnego szkolenie od szczeniaka by nie wykazywały samodzielności i samowoli.

ZDROWIE:

Psy tej rasy rzadko chorują. Musimy uważać na dietę u tych psów, mają tendencje do tycia.

PIELĘGNACJA:

Pielęgnacja Beagle jest prosta. Wystarczy szczotkować psa raz na jakiś czas. Jednak Beagle mają to do siebie, że gdy znajdą jakiś zapach potrafią się w nim mocno wytarzać, dlatego dość często się je kąpie.

PRZYSPOSOBIENIE RODZINNE:

Beagle to znakomite psy rodzinne. Nadają się dla każdego i dobrze rozumieją się z dziećmi.

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Wyżły niemieckie krótkowłose są psami myśliwymi, popularnymi szczególnie w Niemczech. Rasa tych psów jest potomkiem wyżła włoskiego skrzyżowanego z angielskim pointerem.

Wyżły niemieckie są psami wszechstronnymi, potrafią przeszukiwać otwarte przestrzenie oraz przerzedzony las, aportować zarówno z lądu jak i wody, tropić za farbą i odnaleźć strzeloną zwierzynę. Psy tej rasy są idealne dla myśliwego, który w pełni wykorzysta jego możliwości.

Rasa tych psów ma krótką, gładką i nieprzemakalną sierść, pomaga to w utrzymaniu stałej temperatury ciała. Posiada również błonę międzypalcową co ułatwia im pływanie.

Wyżły niemieckie są silne i pełne energii. Przepadają za towarzystwem ludzi. Są wierne i oddane swojemu właścicielowi.

ŚRODOWISKO:

Wyżły niemieckie mogą żyć w każdym klimacie, jednak potrzebują bardzo dużo ruchu i wybiegu.

SZKOLENIE:

Szkolenie nie jest trudne. Wyżły niemieckie są inteligentne i uwielbiają pracować ze swoim właścicielem.

ZDROWIE:

Rasa tych psów jest bardzo zdrowa. Rzadko choruje.

PIELĘGNACJA:

Pielęgnacja tej rasy psów jest prosta. Wyżły jednak intensywnie linieją, a ich krótkie, ostre włosy do wszystkiego się wczepiają.

PRZYSPOSOBIENIE RODZINNE

Rasa tych psów idealnie nadaje się dla rodziny, jednak trzeba pilnować małych dzieci. Wyżły niemieckie są ruchliwe i mogą niechcący wyrządzić im krzywdę.

Mastiff angielski

Mastiffy angielskie to olbrzymie psy, które swoją wagą dorównują przeciętnemu mężczyźnie. Decydując się na tą rasę psa musimy być przygotowani, że wyżywienie go będzie kosztowne.

Masa tych psów oraz wrodzony instynkt opiekuńczy sprawiają, że są to idealne psy stróżujące.

Psy tej rasy są bardzo spokojne, potulne i mocno przywiązują się do swoich właścicieli. Nie przepadają za bieganiem, ale potrzebują przestrzeni. Mastiff jest wymagającym, ale bardzo wdzięcznym psem.

ŚRODOWISKO:

Mastiffy angielskie powinny mieszkać w domu z działką. Wystarczy go wyprowadzić raz dziennie na dłuższy spacer, nie wymaga dużego ruchu. Nie jest to pies dla ludzi lubiących porządek. Mastiffy często się ślinią.

SZKOLENIE:

Tresura tych psów wymaga cierpliwości, niestety mastiffy angielskie uczą się bardzo wolno.

ZDROWIE:

Mastiffy angielskie mają skłonności do dysplazji, skrętu żołądka, otyłości, raka kości oraz chorób oczu.

PIELĘGNACJA:

Pielęgnacja tej rasy psów jest prosta. Trzeba pamiętać o czyszczeniu sfałdowanej skóry.

PRZYSPOSOBIENIE RODZINNE:

Niestety psy tej rasy nie nadają się dla rodzin z małymi dziećmi. Mogą niechcący je skrzywdzić.

Grzywacz chiński

Grzywacze chińskie polowały na szczury na chińskich statkach handlowych.

Nazwa „grzywacz” została zaczerpnięta od kępki włosów na głowie i szyi. W przeciwieństwie do innych psów grzywacze chińskie mają gruczoły potowe i niestety nie regulują temperatury ciała zianiem, z natury jest ona podwyższona. Ich uzębienie nie jest kompletne. Rasa tych psów jest wolna od pcheł, dzięki temu, że nie mają włosów.

Grzywacze chińskie mocno przywiązują się do właściciela i nie odstępują go. Są to żywe, delikatne, potrzebujące miłości i uwielbiające pieszczoty psy. Rasa tych psów nadaje się dla ludzi uczulonych na sierść.

Grzywacze chińskie mają swoje odpowiedniki w postać powder puffa. Kojarzenie wyłącznie nagich psów prowadzi do obumierania płodu w ciele matki. Powder Puff to owłosione psy o pełnym uzębieniu. Nie są wrażliwe na słońce ani na zimne klimaty. Mają długą sierść, którą trzeba szczotkować.

ŚRODOWISKO:

Rasa tych psów nie wymaga zbyt dużego ruchu. Psy nie są szczekliwe w odróżnieniu do innych małych ras i mogą mieszkać w bloku. Grzywacze chińskie są wrażliwe na warunki pogodowe. Koniecznie w lecie trzeba je smarować filtrem, a w zimę zakładać kubraczek. Jeżeli żyjemy w chłodniejszym klimacie zawsze trzeba zakładać psu ubranie, szybko traci ciepło przez nagą skórę.

SZKOLENIE:

Tresowanie tych psów nie jest zbyt trudne, choć wymaga od nas cierpliwości. Grzywacze chińskie bywają dość uparte i czasem rozpieszczone, ale uwielbiają zadawalać swojego właściciela. Od szczeniaka trzeba oswajać je z obcymi ludźmi.

ZDROWIE:

Odmiana bezwłosa grzywaczów chińskich ma skłonności do chorób skóry. Często występuje u nich wysypka, są uczulone na wełnę i dodatkowo są wrażliwe na słońce.

PIELĘGNACJA:

Nie wymagają takiej samej pielęgnacji jak u innych psów. Nie trzeba ich czesać. Jedyny problem jest taki, że grzywaczom chińskim pod skórą robią się zaskórniki, więc trzeba wykonywać oczyszczające zabiegi kosmetyczne.

PRZYSPOSOBIENIE RODZINNE:

Grzywacze chińskie to odpowiednie psy rodzinne. Nadają się dosłownie dla każdego. Lubią być w centrum uwagi, a także czuć się rozpieszczone.

Powder Puff - owłosiona odmiana (zdj. wyżej)

Border Collie

Border Collie pochodzą z obszaru granicznego między Anglią, a Szkocją, stąd ich nazwa (border – granica). Są to psy pasterskie.

Border Collie są wymagającymi psami i na pewno nie dla osób mieszkających w mieście. Psy tej rasy kochają pracę i można by rzecz, że nie umieją bez niej żyć. W momencie, gdy brakuje im zajęcia zaczynają wszystko niszczyć. Mają wrodzoną chęć do posłuszeństwa, bardzo duży zapał do pracy, a szczególnie do pilnowania stada. Idealny pies dla osób potrzebujących towarzysza do pomocy na farmie. Jedną z głównych cech Border Collie jest umiejętność szybkiego poruszania się na ugiętych łapach, co pomaga im w zaganianiu stada.

Border Collie to bardzo inteligentne psy, zajmują pierwsze miejsce w rankingu najmądrzejszych ras psów. Psy tej rasy to urodzeni sportowcy. Ich umięśnione ciała są bardzo szybkie i wytrzymałe. Są pełne energii, uwielbiają biegać, zaganiać i ścigać inne zwierzęta. Psy nie nadają się dla początkujących właścicieli.

ŚRODOWISKO:

Psy tej rasy nie mogą mieszkać w bloku. Najlepiej nadają się na wieś, na farmę bądź gdzieś, gdzie mają bardzo dużo przestrzeni do biegania. Nie mogą przebywać w zamknięciu.

SZKOLENIE:

Łatwo się tresują, jednak źle prowadzony pies może zacząć wszystko niszczyć. Trzeba wiedzieć w jaki sposób odpowiednio wyszkolić tego inteligentnego psa.

PIELĘGNACJA:

Pielęgnacja nie jest zbyt wymagająca. Wystarczy systematycznie czesać psa. Border Collie ma dwuwarstwową sierść i linieje.

ZDROWIE:

Border Collie to zdrowa rasa ma jedynie skłonności do dysplazji stawów biodrowych i chorób oczu.

PRZYSPOSOBIENIE RODZINNE:

Pies nie nadaje się dla każdego, wyłącznie dla aktywnej rodziny. Powinien być z ludźmi, którzy chcą go wykorzystać do pracy. W momencie, kiedy zostaną spełnione te warunki, pieś okaże się wspaniałym towarzyszem pełnej rodziny. Jednak, gdy pies nie będzie miał odpowiednio dużo ruchu stanie się bardzo niesforny.

Rottweiler

Rottweilery miały służyć jako psy stróżujące i obronne, są na czele rankingu najsilniejszego nacisku szczęk. Rasa zajmują pierwsze miejsce.

Psy tej rasy należą do grupy jednych z najbardziej wszechstronnych. Cenione są jako psy policyjne, do ratownictwa, a także jako przewodniki niewidomych. Są opiekuńcze, pełne temperamentu, towarzyskie i zawadiackie.

Rottweilery mają wrodzony instynkt obronny, dlatego są nieufne w stosunku do obcych, ale pokojowo nastawione. Nie jest to pies dla początkującego opiekuna. Rottweilery wymagają odpowiedniego, konsekwentnego, ale wyrozumiałego wychowania jak i szkolenia. Niewłaściwe szkolenie prowadzi do ukształtowania w tych psach dużych pokładów agresji i będzie on zagrożeniem dla innych ludzi.

Rottweilery musimy oswajać z otoczeniem od szczeniaka jak i z obcymi ludźmi. Trzeba pamiętać, że wybierając tę rasę psów trzeba się zwrócić do odpowiedniego hodowcy. Zrównoważony szczeniak o normalnym przysposobieniu socjalnym będzie wspaniałym towarzyszem i członkiem rodziny.

 

ŚRODOWISKO:

Psy tej rasy mogą żyć w każdym klimacie, jak i w każdym miejscu. Potrzebują jedynie dużo ruchu.

SZKOLENIE:

Rottweilery są bardzo inteligentne, dzięki temu łatwo dają się tresować. Zawsze chcą zadowolić swojego właściciela. Trzeba włożyć bardzo dużo energii w wychowanie, kiedy pies jest jeszcze młody.
 

PIELĘGNACJA:

Jeżeli nie chcemy, by psie włosy dostawały się w każde miejsce musimy często szczotkować psa. Rottweilery mają dwuwarstwową sierść i linieją.

ZDROWIE:

Z powodu chowu wsobnego mogą występować problemy ze stawami biodrowymi i ramieniowymi. Psy tej rasy mają słabe kości.
 

PRZYSPOSOBIENIE RODZINNE:

Rottweilery nadają się dla rodziny z dziećmi, jednak trzeba je oswajać z nimi od szczeniaka i tak samo postępować z obcymi ludźmi.

Przyzwyczajenie psa do obroży i smyczy

Przyzwyczajanie naszego szczeniaka do obroży i smyczy rozpoczynamy gdy ukończy on 2-3 miesiąc swojego życia.

Pamiętajmy by nie nakładać naszemu wychowankowi czegokolwiek, gdy jeszcze tego nie nosił i nie wie do czego to służy, może to wywołać u niego pewną traumę. Gdy tak się stanie nasz pies będzie się zwyczajnie bał chodzić na smyczy i każde wyjście na spacer będzie dla niego udręką. Możemy również stracić ufność naszego czworonoga do siebie co oczywiście wykluczy na pewien czas współprace z nim przy odpowiednim wychowaniu.

Przyzwyczajanie psa do obroży i smyczy rozpoczynamy jeszcze w domu zanim wyjdziemy na pierwszy spacer. Najlepszym sposobem na oswojenie go z tymi przedmiotami jest oczywiście zabawa. Poprzez kontakt fizyczny pies szybciej przyswoi sobie, że smycz i obroża nie jest dla niego niebezpieczeństwem. Pozwólmy mu brać je do pyska, nosić, ciągać po mieszkaniu. Zabierajmy mu je by znowu oddać lekko się z nim drocząc. Wykorzystując chwile nieuwagi psa załóż mu obroże na głowę oczywiście pamiętaj by była luźna i bez problemu przechodziła przez głowę naszego psiaka.

Postępuj tak również podczas pory karmienia. Pies będzie zaoferowany jedzeniem, a Ty w tym momencie zapnij mu rozpiętą obroże na szyje. Początkowo szybko ją zdejmij jednak w miarę postępów przedłużaj ten czas. W momencie kiedy pies odwróci uwagę od jedzenia i będzie próbował ściągnąć z siebie niewygodną obroże odwróć jego uwagę zabawą, głaskaniem i pieszczotami, aż zapomni że w ogóle ją nosi.

Dopiero po oswojeniu psa z obrożą przystępujemy do drugiego etapu czyli oswajanie go ze smyczą. Na początku przypinamy psu smycz do obroży i pozwalamy by spacerował z nią po mieszkaniu. Pamiętajmy by pilnować naszego szczeniaka by smycz nie zaczepiła się o żaden z przedmiotów w naszym domu. Tak samo jak postępowaliśmy z obrożą teraz powtórzymy to ze smyczą czyli początkowo przypinając ją na mały okres czasu i z każdym razem wydłużając go. Pies musi się również przyzwyczaić do ograniczonej swobody więc w tym celu podczas karmienia możemy uwiązać malca do jakiegoś stałego przedmiotu taki sam zabieg możemy wykonać gdy nasze szczenię odpoczywa w swoim legowisku. Pamiętajmy by NIGDY nie szarpać psa uwiązanego na smyczy ani nie ciągnąć go za nią, jedyną rzeczą którą możemy przez to zyskać jest niechęć psa do obroży i smyczy.

Gdy nasz podopieczny przyzwyczai się już do akcesoriów spacerowych możemy wziąć go na smycz i wędrować po mieszkaniu, popuszczając go na całą długość smyczy i następnie przywołując do siebie. Po zakończonychćwiczeniach nie zapomnijmy dać pieskowi nagrody w końcu wkłada on dużo wysiłku, by sprostać naszym oczekiwaniom.

Przyzwyczajenie psa do posłania i warunków mieszkalnych

Każdy szczeniak powinien przyzwyczaić się od razu do swojego legowiska gdzie będzie wypoczywał po spacerach i zabawie, a także gdzie będzie spędzał noce.

Nawyk taki u naszego pieska wyrabiamy poprzez używanie komendy „na miejsce” jednocześnie przenosząc szczenię na jego posłanie. Na każdą próbę samowolnego opuszczenia miejsca spoczynku reagujemy powtórzeniem komendy i przymusowym powrotem szczeniaka na legowisko, a następnie zanim nasz wychowanek będzie próbował opuścić wyznaczone miejsce głaszczemy go, chwalimy mówiąc „dobry pies”, „bardzo dobrze (imię)” i nie zapominamy o smakołyku.

Z pewnością po kilku takich zabiegach nasze szczenię zacznie kojarzyć sobie swoje legowisko z głaskaniem i pochwałami.

Jednak nie możemy nakazywać młodemu psu by cały czas przebywał na posłaniu. Potrzebuje on dużo ruchu, spacerów, a w wolnym czasie w domu zabawy z domownikami.

Przyzwyczajenie do imienia

Szczenię bardzo łatwo jest przyzwyczaić do swojego imienia. Szczególnie ważne jest używanie go podczas zabawy z naszym psem, a także w trakcie pory do karmienia. Szczeniakowi swoje imię powinno się kojarzyć z miłymi doznaniami, a celem opiekuna jest ich zapewnienie. Kiedy nadchodzi pora karmienia przywołajmy naszego pupilka poprzedzając komunikat jego imieniem. Tak samo postępujmy podczas zabawy, zawsze wołając szczeniaka po imieniu. Starajmy się wołać go zawsze w ten sam sposób wtedy szczenię zrozumie i będzie reagować na swoje imię przybiegając do właściciela. Pamiętajmy o tym, że imię nie powinno być dłuższe niż trzysylabowe i łatwe do wymówienia. Gdy tylko zacznie reagować na imię nie zapomnij nagrodzić pieska jakimś smakołykiem.

Oswajanie psa z otoczeniem

Oswajanie psa z otoczeniem jest bardzo ważnym procesem wychowawczym. Pamiętajcie, że pies trzymany w odosobnieniu bardzo szybko tępieje, staje się nieufny w stosunku do ludzi jak i wszystkiego wokół oraz bojaźliwy. Nigdy nie trzymajmy psa z dala od otoczenia wpływa to bardzo źle na kształtowanie się jego psychiki, a co za tym idzie również na wychowanie. Z takim psem w późniejszym czasie łączy się wiele problemów może nawet być skłonny do agresji, dlatego jest to tak ważne w procesie wychowawczym.

Wtedy gdy już pies będzie oswojony ze swoim nowym mieszkaniem,  z obrożą (szelkami) i ze smyczą, a także gdy przejdzie wszystkie potrzebne szczepienia przychodzi czas na pierwszy spacer. Pora zapoznać psiaka z najbliższym otoczeniem zewnętrznym. Pamiętaj, że pierwszy spacer jest dla niego bardzo ekscytujący, trzymaj więc pupila na luźnej smyczy i pozwól mu poznawać nowe rzeczy i zapachy, szczególnie psie. Sam będziesz zdziwiony jak bardzo go wszystko dookoła interesuje. Może się jednak zdarzyć, że szczeniak będzie się bał takiej przestrzeni, albo przestraszy się jakiegoś zjawiska wtedy pamiętaj, że to Ty musisz sprawić by poczuł się pewniej i bezpiecznie. Uspakajaj go w takich sytuacjach głaskaniem i pieszczotami. Nie staraj się unikać kontaktów Twojego psa z innymi zwierzętami. Dzięki temu nauczy się pewnych zachowań i nie będzie próbował ich atakować. Jednak nie pozwalaj nigdy na pogoń za nimi, na takie zachowania od razu reaguj szarpnięciem smyczy oraz słowami „Nie wolno!”, „Fe!”. Pies powinien już od pierwszych momentów wiedzieć co mu wolno, a czego nie.

Pierwszy spacer powinien odbywać się blisko domu, z dala od hałaśliwej ulicy i ruchliwych miejsc. Najlepiej na pobliskim skwerze, placu czy podwórku. Z każdymi kolejnymi możesz ze swoim czworonogiem wybierać się w dalsze miejsca. Pamiętaj by  prowadzić psa po chodniku. Staraj się trzymać go zawsze po lewej stronie nogi i nie zmieniaj tego. Nie używaj wobec niego przemocy i nie staraj się go ciągać, pies sam będzie wiedział na ile jest w stanie sobie pozwolić.

Z życiem miejskim zapoznawaj go stopniowo, nie możesz na psu wymuszać by szedł gdzieś, gdzie ewidentnie widać, że się czegoś boi. Wszystko rób z umiarem i powoli wprowadzaj psa w poznawanie nowych zjawisk, jest to bardzo istotne do należytego przygotowania psa w kierunku późniejszego życia.

Nauczenie psa porządku - pierwsze kroki wychowywania

Od początkowego pobytu Twojego pupila w mieszkaniu już musisz rozpocząć naukę porządku. Przez cierpliwe i konsekwentne postępowanie możemy naprawdę szybko osiągnąć wymagany cel w krótkim czasie. Główne nasze cele to nauczenie go przebywania w wyznaczonym przez nas miejscu, załatwianie potrzeb fizjologicznych poza terenem mieszkalnym oraz ogólnej karności.

Większość książek, broszur czy gazet narzuca nam odpowiednie wychowanie naszego czworonoga. Z góry instruując co nasz pies może robić, a co ma być kategorycznie zabronione jak np. wchodzenie do kuchni, wylegiwanie się na kanapie czy spanie z właścicielem. Ja co do tych form wychowawczych mam odmienne zdanie, bo każdy ma prawo narzucić swoje poglądy, a także każdy ma prawo wybrać  miejsce naszego pupila w ognisku domowych. Nie każdy chcę by jego pies był tylko psem, ale może chcieć by był członkiem rodziny i miał podobne prawa połączone z odpowiednią dyscypliną.

Więc zanim zabierzesz się za wychowanie swojego szczeniaka poważnie się zastanów jakie chcesz mu narzucić prawa w mieszkaniu. Najlepszym na to sposobem będzie jak odpowiesz sobie na podstawowe pytania. Pomogą Ci one wybrać formy wychowawcze.

1.       Czy pies ma prawo korzystać ze wszystkich pomieszczeń łącznie z kuchnią?

2.       Czy pies ma prawo jeść razem z członkami rodziny ?

3.       Czy pies ma prawo wylegiwać się w dowolnym miejscu ?

4.       Czy pies ma prawo wchodzić na kanapę, fotel czy łóżko ?

5.       Czy pies ma prawo spać razem z Tobą ?

Poważnie zastanów się nad odpowiedziami bo będziesz musiał się ich trzymać konsekwentnie do samego końca. Nie można psu mącić w głowie. Nie możesz raz powiedzieć, że czegoś mu nie wolno, a następnie mu na to pozwolić. Przy tym możesz się zastanowić jak sam być się poczuł, gdy ktoś by Tobie na coś pozwolił, a później Cię karcił za to, że znowu to zrobiłeś.

Zacznijmy od tego, że gdy sprowadzimy psa do domu pozwólmy mu zapoznać się z całym mieszkaniem po to by nic nie mogło go zaskoczyć w późniejszym czasie. Musi poznać swoje nowe miejsce zamieszkania, a także wszystkich członków rodziny przez zapamiętanie ich zapachu. Nie próbujmy narzucać mu jakiś zachowań, pamiętać musimy o tym, że pies może czuć się nieswojo. Dajmy mu tego dnia swobodę. Dla niego ten dzień i pierwsza noc jest najbardziej nerwowa, a z każdym następnym dniem będzie coraz lepiej. Gdy już oswoi się z nowym otoczeniem należy rozpocząć wychowywanie.

Na początku tej drogi zastanówmy się w jaki sposób będziemy psa informować o tym, że postąpił źle. Jakich użyjemy słów, gdy coś zbroi. Możemy użyć np. „Nie wolno!”, „Fe”

1.       Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie brzmi „NIE” pamiętaj by nigdy nie pozwolić mu na przebywanie w tym pomieszczeniu. Jeżeli złamie zakaz natychmiast stanowczym tonem powiedzcie „Nie wolno!” i wyprowadźcie go poza ten obszar. Postępujcie tak za każdym razem. Pies w końcu zrozumie, że w tym miejscu nie może przybywać i do tego się przyzwyczai.  

2.       Jeżeli odpowiedź na to pytanie brzmi „TAK” pamiętajcie o konsekwencjach jakie z tego wypływają. Pies nauczy się żebraniny i zawsze będzie przeszkadzał przy jedzeniu. Nie będzie zważał na to czy to święta czy obiady rodzinne czy może towarzyskie spotkania. A czym więcej będzie widział ludzi przy posiłku tym większe będzie miał szanse, że coś spadnie dla niego pod stół. Radziłabym w tym przypadku by nauczyć psa, że w trakcie posiłków obowiązkowo ma przebywać na swoim posłaniu. Co prawda nie jest to takie proste w przypadku, kiedy pozwolimy mu na przebywanie we wszystkich pomieszczeniach, ale jak najbardziej możliwe. Do tego potrzebujemy dużej konsekwencji w działaniu i cierpliwości. W miejscu gdzie spożywamy posiłek w pobliżu powinniśmy ustawić posłanie dla psa na którym będzie musiał grzecznie poczekać aż rodzina skończy jedzenie. Pamiętajmy, żeby nikt z domowników się nad nim nie litował i pod żadnym pozorem nie możemy mu dawać żadnego kęska. Gdy mu ulegniemy pies dobrze to zapamięta i zawsze będzie próbował tak zrobić by dostać choć kawałek naszego dania. W momencie kiedy będzie próbował wyjść z posłania a próbować będzie na pewno wydajesz rozkaz „Na miejsce!” wskazując ręką stronę w którą powinien się udać, jeżeli tego nie zrobi sam teleportujesz go z powrotem na posłanie i odchodząc od legowisko wydajesz rozkaz „Zostań”. W zależności od rasy psa jeden nauczy się tego w dość szybkim tempie, a drugi będzie potrzebował więcej czasu. Jednak pamiętajmy by się nigdy nie poddawać to my jesteśmy właścicielami i to my wydajemy rozkazy. Pies nie może poczuć się wyżej od nas.

3.       Jeżeli odpowiedź na to pytanie brzmi „TAK” pies będzie mógł pokładać się w każdym miejscu w domu oczywiście o ile nie zabroniliśmy mu przebywania w jakimś pomieszczeniu.
Jeżeli odpowiedź na to pytanie brzmi „NIE” pies będzie musiał nauczyć się przebywania w swoim miejscu. Nie możesz pozwolić mu na wyłamywanie z narzuconej dyscypliny. Pies nie będzie miał prawa opuścić samowolnie swojego posłania. Jeżeli to zrobi wydajesz rozkaz „na miejsce” wskazując ręką posłanie jak nie posłucha transportujesz go na nie a na miejscu chwalisz go i dajesz smakołyk. Powtarzaj tą czynność aż do całkowitego opanowania. Pamiętaj, że jeżeli wybierzesz taką formę dyscypliny musisz często wychodzić ze szczeniakiem na spacery max co 2 godziny. Młode psy potrzebują bardzo dużo ruchu a skoro nie zaznają go w domu potrzebują gdzieś się wyszaleć i dać upust swojej energii.
Ta forma wychowawcza wyklucza przebywanie psa we wszystkich pomieszczeniach, jedzenie razem z członkami rodziny, wylegiwanie się na kanapie, a także spanie z właścicielem.

4.       Jeżeli odpowiedź na to pytanie brzmi „TAK” pamiętaj, że nigdy nie będziemy już zabraniać psu takich wygód. Nawet jak pies urośnie będzie mógł tam przebywać, dlatego poważnie zastanów się nad tym pytaniem i trzymaj się odpowiedzi.
Jeżeli odpowiedź na to pytanie brzmi „NIE” nigdy nie pozwalaj psu na takie dogodności nawet gdyby miał siedzieć na Twoich kolanach. Pamiętaj że wtedy też będzie znajdował się na kanapie. Jeżeli będzie próbował usiąść tam przy Tobie zawsze mów stanowczym tonem „Nie wolno!”. Ta forma wychowawcza wyklucza spanie razem z właścicielem.

5.       Jeżeli w poprzednim pytaniu odpowiedzieć brzmiała „TAK” pamiętaj, że to ma również duży wpływ na spanie psa. Może się lekko zdziwić w momencie kiedy w dzień będzie mógł przebywać na łóżku, a w nocy będziemy go stamtąd spychać i karcić. Tu musimy wybrać odpowiednie rozwiązanie albo pozwalamy mu na przebywanie razem z nami cały czas albo zabraniamy całkowicie wchodzenia na kanapę, fotel czy łóżko.

 POTRZEBY FIZJOLOGICZNE

 

Na pewno jedno z najważniejszych dla nas rzeczy będzie nauczenie szczeniaka załatwiania swoich potrzeb naturalnych poza domem. Nie należy do najprzyjemniejszych sprzątanie po szczeniaku, dlatego każdy z was będzie chciał jak najszybciej pozbyć się tego problemu. Pamiętajmy jednak, że nie każdy pies może nauczyć się odpowiedniego zachowania w dość szybkim terminie, niektóre rasy potrzebują na to dużo więcej czasu. Nigdy nie trać cierpliwości.

Od początku musicie bezustannie obserwować swojego psiaka, wtedy zauważycie kiedy zacznie się podejrzanie kręcić i natychmiast zabierajcie pupila na spacer. Tak samo postępujcie po każdym posiłku szczeniaka i od razu po przebudzeniu. Na dworze po załatwieniu się naszego psa należy go pochwalić i nagrodzić smakołykiem. Będzie wiedział, że dobrze zrobił. Nie zabraniajmy mu obwąchiwać miejsc po innych psach, wtedy łatwiej będzie sobie kojarzył dwór z miejscem do załatwiania swoich potrzeb.

Jednak na pewno nie ominą nas wpadki naszego pieska w domu. Jeżeli już to się zdarzy należy skarcić psiaka słowami już wybranymi „Fe!” albo „Nie wolno!” i szybko zabrać go na dwór, gdzie przebywa się z nim do momentu kiedy się załatwi. Niektórzy również używają lekkiej przemocy dając mu klapsa po zadzie, jednak ja nie jestem zwolenniczką tego typu zabiegów. Pamiętać trzeba, że po każdym załatwieniu się szczeniaka w mieszkaniu musimy wyjałowić je z zapachu odchodów. Zabrudzone miejsce dokładnie myjemy z dodatkiem octu w innym przypadku szczeniak dalej będzie skłonny by się w nim załatwiać.

W momencie kiedy szczenię jest małe a na dworze hula zima nie jest szczególnie wskazana taka nauka. Zależy to również w dużej mierze od rasy psa. Taki pinczer miniaturka jak mój niestety nawet noska nie wyściubił poza klatkę schodową. Pogoda bywa czasem zbyt mroźna na niektóre szczeniaki. W takim celu możemy zrobić pieskowi awaryjną toaletkę, którą należy przygotować w jednym, stałym miejscu. Możemy to miejsce wyłożyć gazetami lub piaskiem i w razie potrzeby odprowadzać tam czworonoga.

NIGDY,  absolutnie nigdy nie stosujmy takich zabiegów jak maczanie pyska szczeniaka w jego własnych odchodach, tym sposobem nic nie osiągniemy, a stracimy zaufanie wychowanka.

 

PODGRYZANIE RZECZY

Musisz na początku pilnować psa by nie podgryzał żadnych sprzętów domowych czy innych rzeczy jak np. kapci czy łóżka. Musi wiedzieć, że tego robić nie wolno i zawsze mu to powtarzaj, gdy zauważysz u niego takie zachowanie. Trzeba je natychmiast zwalczać bo w przyszłości pies może nam narobić dużo problemów.

Pamiętaj o tym, że pies robi to zazwyczaj z nudów albo w momencie kiedy wyrzynają mu się ząbki, dlatego zawsze dostarczaj mu różnych zabawek to zapobiegnie niechcianym nawykom. Może do tego posłużyć gumowa bądź szmaciana kość.

Ranking najmądrzejszych ras psów na świecie

1.       Border collie

2.       Pudel

3.       Owczarek niemiecki

4.       Golden retriever

5.       Doberman

6.       Owczarek szetlandzki

7.       Labrador retriever

8.       Papilon

9.       Rottweiler

10.   Australijski cattle dog

11.   Walijski corgi Pembroke

12.   Sznaucer miniaturowy

13.   Angielski spring spaniel

14.   Owczarek belgijski tervuren

15.   Schipperke, owczarek belgijski

16.   Collie, Keeshond

17.   Niemiecki wyżeł krótkowłosy

18.   Flat coated retriever, Angielski cooker spaniel, Sznaucer średni

19.   Spaniel bretoński

20.   Cooker spaniel

21.   Wyżeł weimarski

22.   Owczarek belgijski malinois, Berneński pies pasterski

23.   Pomeranian

24.   Irlandzki spaniel wodny

25.   Vizsla

26.   Walijski corgi Cardigan

27.   Yorkshire terrier, Puli

28.   Sznaucer olbrzym, Portugalski pies wodny

29.   Airedale terrier, Bouvier des Flandres

30.   Border terrier, Owczarek francuski birard

31.   Walijski spring spaniel

32.   Manchester terrier

33.   Samojed

34.   Field spaniel, Nowofundland, Australijski terrier, Amerykański staffordshire terrier, Seter gordon, Bearder collie

35.   Carin terrier, Kerry blue terrier, Seter irlandzki

      36.  Norweski elkhound

Najwyższy pies na świecie

W księdze rekordów Guinnessa najwyższym psem jaki istnieje jest dog niemiecki wabiący się Giant George.

Wymiary są zaskakujące:

-        2,2 metra długości licząc całą długość psa wraz z ogonem

-        Aż 110 kg masy ciała zwierzęcia

-        Oraz 110 cm wysokości

Zabawki

Robiąc zakupy dla naszego psa na pewno każdy pomyśli o tym by sprawić mu przyjemność jakąś zabawką na dobry początek. Oczywiście w dużej mierze zależy to od naszego własnego gustu. Musimy znaleźć takie zabawki, by nie zagrażały bezpieczeństwu naszego psa. Zazwyczaj powinny to być rzeczy z twardej gumy, szmaciane bądź bawełniane takie, które piesek będzie mógł sobie szarpać. Dostępne są również zabawki dzięki którym piesek wyrabia sobie swój wrodzony spryt tzn. zabawki w których umieszcza się smakołyk, a pies musi się namęczyć żeby go wydobyć (zdj). Dobry sposób na zabicie nudy gdy podopieczny zostaje sam w domu. Ja osobiście szczeniaczkowi zawsze dawałam zwykłą maskotkę przy której czuł się raźniej, jednak musimy pilnować, by pies nie zjadł oczek czy nie przegryzł pluszaka. Dobrą zabawą dla psa o jego właściciela jest również piłka na sznurku (zdj.)

Gumowa kość i szmaciana, najlepsza by pomóc psu zgubić mleczaki



Piłeczka na sznureczku najlepsza do wspólnej zabawy

Zabawka dla psa do której wkłada się przysmaki

Wyposażenie do pielęgnacji sierści

Każdy hodowca, który nam sprzedaje czy oddaje psa pod opiekę powinien powiedzieć jak dbać o sierść czy włosie naszego zwierzątka. Warto o to zapytać szczególnie w przypadku, jeżeli wcześniej nie mieliśmy kontaktu z tą rasą.

Jeżeli chodzi o szczeniaczki na początku najlepiej będzie używać szczotki z włosia, jeżeli się przyzwyczai możemy zacząć używać grzebienia. Pamiętajmy, że zawsze przed szczotkowaniem należy dać pieskowi do powąchania przyrząd, którego użyjemy.

v  Psy krótkowłose – Każdy zdaje sobie sprawę, że o taką sierść dba się najłatwiej. Wystarczy jedynie szczotka z włosia bądź druciana i metalowy grzebień. Jeżeli chodzi o linienie i usuwanie martwych włosów pieska najbardziej przyda się gumowa szczotka do takich zabiegów pielęgnacyjnych.

v  Psy długowłose – zależy oczywiście od rasy pieska. Ogólnie polecana jest szczotka szpilkowa jest to szczotka druciana ze szpilkami o zaokrąglonych zakończeniach. Może się nam przydać również grzebień o szeroko rozstawionych zębach oraz drugi już gęsty o wąsko rozstawionych zębach w celu rozczesywania splątanych włosów. Warto również zaopatrzyć się w nożyczki do cięcia by przycinać pieskowi sierść np. między palcami bądź przy oku w zależności od rasy.

v  Psy szorstkowłose – przykładami są np. terriery, którym włosy ciągle odrastają i trzeba dość często je przycinać. Do tego dodajemy szczotkę drucianą oraz gumową do pozbywania się martwych włosków.

Szczotka szpilkowa

Szczotka gumowa

 Grzebień o szeroko i wąsko rozstawionych ząbkach

Szczotka z włosia